Kanada
| |||||
 | |||||
| Službeni jezik | francuski, engleski | ||||
| Glavni Grad | Otava | ||||
| Šef države | Elizabeta II | ||||
| Generalni guverner | David Johnston | ||||
| Predsjednik Vlade | Justin Trudeau | ||||
| Površina - Ukupno - % vode | 2. na svijetu 9,984,670 km² 8.62% | ||||
| Stanovništvo - Ukupno - Gustoća | 35. na svijetu 30,007,094 3.5/km² | ||||
| Nezavisnost | 1. juli 1867. od Velike Britanije | ||||
| Valuta | Kanadski dolar | ||||
| Vremenska zona | UTC -3 do -8 | ||||
| Državna himna | "O Canada" | ||||
| Internetski nastavak | .ca | ||||
| Pozivni broj | 1 | ||||
Kanada (engl. Canada, fr. Canada) je država u Severnoj Americi koja se nalazi severno i istočno od Sjedinjenih Američkih Država. Na zapadu Kanade se nalazi Tihi okean, na severu Severni ledeni okean, a na istoku Atlantski okean. Kanada je sa površinom od 9.984.670 km² druga po veličini država u svetu, posle Rusije. Glavni grad Kanade je Otava, a najveći grad jeToronto. Ostali veći gradovi su Montreal, Edmonton, Calgary, Quebec, Vankuver i Vinipeg. Broj stanovnika Kanade prema proceni iz 2009. iznosi 33.774.000.[1]
Teritoriju današnje Kanade su, pre dolaska Evropljana, već nekoliko hiljada godina naseljavala brojna domorodačka plemena. Počevši od kraja 15. veka, britanske i francuske ekspedicije su istražile i naselile atlantsku obalu Kanade. PosleSedmogodišnjeg rata, Francuska je 1763. godine, morala predati sve svoje kolonije u Severnoj Americi Velikoj Britaniji. Godine1867. ujedinjenjem tri britanske severnoameričke kolonije u federalni dominion od četiri provincije osnovana je Kanada. Ovim je započelo pridruživanje provincija i teritorija i proces osamostaljenja od Velike Britanije. Ova široka autonomija je proširenaVestminsterskim statutom iz 1931, a kulminirala je Kanadskim zakonom iz 1982. kojim su prekinute sve zakonske zavisnosti od britanskog parlamenta.
Danas je Kanda federacija koja se sastoji od deset provincija i tri teritorije. Prema državnom uređenju je parlamentarnademokratija i ustavna monarhija sa kraljicom Elizabetom II kao vrhovnim suverenom. Dvojezična je država, gde su osim na federalnom nivou, engleski i francuski jezik zvanični i u provinciji Novi Brunswick. Takođe, ekonomski je jedna od najrazvijenijih država sveta, te je članica brojnih organizacija kao što su G8, NATO, OECD, STO, OAD, APEC i UN.
Ime[uredi - уреди | uredi izvor]
Ime Kanada dolazi od irokeške reči kanata, što znači naselje. Godine 1535. domorodačko stanovništvo na teritoriji današnjeg grada Quebecje upotrebilo ovu reč da uputi francuskog istraživača Jacques Cartiera prema naselju Stadakona.[2] Kartije je kasnije koristio reč Kanada ne misleći samo na ovo naselje, već na čitavu oblast kojom je vladao Donakona (starešina Stadakone). Do 1545. evropske knjige i mape su počele da nazivaju ovu oblast Kanada.[3]
Od početka 17. veka, taj deo Nove Francuske koji je ležao duž reke Saint Lawrence i severnih obala Velikih jezera je nazvan Kanada. NakonPariskog sporazma iz 1763. ta oblast je podeljena u dve britanske kolonije, Donju i Gornju Kanadu, i ta se podela održala sve do njihovog ujedinjenja u provinciju Kanada 1841. Nakon osnivanja konfederacije 1867. ime Kanada je usvojeno kao ime nove države.[4]
Geografija[uredi - уреди | uredi izvor]
Položaj[uredi - уреди | uredi izvor]
Kanada zauzima najseverniji deo Severne Amerike. Proteže se od Atlantskog okeana na istoku do Tihog okeana na zapadu, a sa severa je zapljuskuje Severni ledeni okean. Preko kopna na jugu se graniči samo sa Sjedinjenim Američkim Državama, a sa teritorijalno izdvojenom američkom saveznom državom Aljaskom se graniči na severoistoku. Granica između Kanade i SAD predstavlja najdužu nebranjenu granicu na svetu. Morsku granicu deli s Danskom, tj. njenim posedom Grenlandom. Po ukupnoj površini, Kanada je druga najveća država na svetu posle Rusije i najveća na američkom kontinentu.[5] Od 1925. Kanada polaže pravo na deo Arktika između 60° i 141° ZGD, ali ovo njeno pravo nije opšte prihvaćeno. Najsevernije naselje na u Kanadi i svetu je baza kanadske vojske Alert na severnom delu ostrva Elsmir, samo 817 -{km od Severnog pola.[6] Kanada ima najdužu morsku obalu na svetu dugu 243.000 km.[7]
Zapadno od Ontarija, prostire se Velika ravnica do Stenovitih planina, koje je odvajaju od Britanske Kolumbije. Gotovo polovina Kanade otpada na Severnokanadsku niziju, koja je na jugu obrasla četinarskom šumom, a prema severu prelazi u močvarnu i pustu tundru, pa se na kraju razbija na brojna ostrva Arktičkog arhipelaga. Na severozapadu Kanade, reka Mackenzie, posle Misisipija najduža reka Severne Amerike, ističe iz Velikog ropskog jezera u Severni ledeni okean. Kopneni deo severne Kanade je okružen velikim arhipelagom u kome se nalaze neka od najvećih ostrva na svetu.
Geologija i reljef[uredi - уреди | uredi izvor]
Severno od oblasti Velikih jezera leži široki Kanadski štit, izgrađen od prekambrijskih stena — granita, gnajsa i peščara. To je zaravnjena stenovita oblast prosečne nadomrske visine od 100–500 m, oblikovana povlačenjem leda u poslednjem ledenom dobu, bogata rudama, jezerima i rekama. Teritorija Kanade je geološki aktivna u svom zapadnom delu, sa brojnim zemljotresima i potencijalno aktivnim vulkanima, među kojima su Maunt Miger, Maunt Garibaldi, Maunt Kejli i Maunt Edziza.[8] Erupcija vulkana Sijaks iz 1775. je izazvala katastrofalne posledice, ubivši 2000 pripadnika plemena Nisga i uništenjem njihovog naselja u dolini reke Nas u severnoj Britanskoj Kolumbiji. Erupcija je proizvela potok lave dugačak 22,5 kilometara i prema legendi plemena Nisga blokirala je tok reke Nas.[9] Istok Kanade, koje najvećim delom zauzima Kanadski štit, je geološki vrlo mirno i stabilno podučje.
Kanada ima više jezera od bilo koje države i u njoj se nalazi veliki deo slatke vode u svetu.[10][11] Kanadski štit se na severu i severoistoku nastavlja u vidu velikog broja ostrva ukanadskom arktičkom arhipelagu, od kojih su najveća Sautempton, Bafinovo ostrvo, Devon, Elsmir, Samerset i druga.
Reka Saint Lawrence na svom ušću obrazuju najveći estuarij na svetu pre nego što se ulije u Zaliv Saint Lawrence. Zaliv okružujuNewfoundland na severu i Kanadsko primorje na jugu. Kanadsko primorje se produžuje na istok duž planina Apalači, od severne Nove Engleske i poluostrva Gaspe u Quebecu. Novi Brunswick i Novu Škotsku razdvaja zaliv Fandi, u kom su zabeležene najveće razlike plime i oseke na svetu. Ontario i Hadsonov zaliv dominiraju srednjim delom Kanade.
Vode[uredi - уреди | uredi izvor]
U Kanadi se nalaze velike zalihe vode; kroz njene reke protiče skoro 9% obnovljivih vodotokova u svetu,[12] u njoj se nalazi četvrtina ritova na Zemlji, a treća je po broju glečera u svetu (iza Antarktika i Grenlanda). Zbog znatnog glacijalnog procesa u Kanadi se nalazi više od 2 miliona jezera; od onih koji se nalaze u potpunosti unutar granica Kanade, njih više od 31.000 je površine između 3 i 100 km², dok je 563 veće od 100 km².[13]
Pored Velikih jezera na granici sa Sjedinjenim Državama, ostala veća jezera su Veliko ropsko jezero,Vinipeg, Veliko medveđe jezero, Atabaska, Manitoba, Malo ropsko jezero, Nipigon, Sakami i dr.
Kanada raspolaže velikim hidroenergetskim potencijalom. Lednicima oblikovane doline reka pružaju povoljne mogućnosti za gradnju hidrolektrana, međutim, većina reka je zaleđena više meseci tokom godine, pa se njihova voda ne može iskorišćavati. Reke Kanade otiču u tri okeana i dva zaliva: Tihi okean, Severni ledeni okean, Atlantski okean, Hadsonov zaliv i Meksički zaliv. U Tihi okean otiču Yukon, Columbia i Frejzer. Slivu Severnog ledenog okeana pripada Mackenzie sa svojim pritokama Atabaskom, Lajardom i Pisom, zatim Kopermajn, Elis i Bek. Najznačajnije reka atlantskog sliva je Saint Lawrence, a osim nje u Atlantik utiču i neke manje reke — Romen, Litl Mekatina, Nataškuan i dr. U Hadsonov zaliv se ulivaju reke Nelson, Čerčil, Severn, Olbani i Mus, dok slivu Meksičkog zaliva pripada Mlečna reka sa svojim pritokama.
Flora i fauna[uredi - уреди | uredi izvor]
Ogromne nenaseljene površine, posebno u planinskim regionima i severnim regionima tundre, zauzimaju oko 70% površine Kanade. To iznosi negde oko 20% svetskih nenaseljenih područja (bez Antarktika). Ipak, samo mali deo tih površina je pokriven šumom[14]. Severna šumska granica prolazi istočnom obalom Labradora, preko poluostrva Ungava u pravcu juga, uz istočnu obalu Hadsonovog zaliva, nastavlja se krivudavom linijom u pravcu severozapada prema donjem toku Makenzija i vodi dalje prema Aljasci. Severno od šumske granice, u tundri, skoro da ne postoji plodno zemljište. Vegetacija južnije tundre se sastoji iz niskog šipražja, trava i oštrica. Negde oko desetina severnih delova tundre je pokrivena mahovinama, tipičnim biljkama polarne pustinje.
Kanada ima 418 miliona hektara šuma, tj. 41,9 % ukupne površine države[15]. Gledano od severa prema jugu biomi Kanade su: tundra i tajgau arktičkom delu, širokolisne i mešovite šume umerenih predela u istočnom delu zemlje, prerije u državama Alberta, Manitoba i Saskatchewan i četinarske šume umerenih predela u Britanskoj Kolumbiji.
Teritorija Kanade se prostire u Holarktičkom florističkom carstvu. U okviru njega na krajnjem severu, obuhvatajući ostrva i kontinentalni deo do Hadsonovog zaliva, izdvaja se Arktička floristička podoblast koju karakterišu tundre i tajge. Južno, uz obalu Pacifik, pa sve do istočnih padina Kordiljera izdvaja se Severnoameričko-pacifička floristička podoblast gde su smeštene guste četinarske šume cuge i tuje. Od Kordiljera do Manitobe izdavaja se Severnoameričko-prerijska floristička podoblast sa mešovitim listopadnim šumama i prerijama. Na krajnjem istoku Kanade od Manitobe do Labradora izdavaja se Severnoameričko-atlantska floristička podoblast sa listopadnim šumamajavora, bukve i hrasta i četinarskim šumama borova, smrče i ariša[16].
Južno od šumske granice, od Aljaske do Newfoundlanda, se prostire jedno od najvećih svetskih područja crnogorične šume. Na istoku, od Velikih jezera, pa sve do obale okeana, se prostiru mešovite šumejavora, bukve, breze, bora, ariša i jele. Doline na jugu su pokrivene belogoričnim drvećem. Tu preovladava hrast, kesten, javor, brest i orah. U zapadnim planinskim predelima se najčešće mogu videtismrča, duglazija (Pseudotsuga menziesii) i usukani bor (Pinus contorta). Na visoravnima rastu između ostalog topola i žuti bor (Pinus ponderosa). Vegetacijom obale Pacifika dominiraju guste šume visokih duglezija, kedra (Cedrus) i jela. Prerija je previše suva da bi u njoj moglo rasti više od pojedinačnih šumaraka. U tom predelu se prostire poznati „pojas žitarica“ - žitnica Kanade i SAD.
U pogledu faune, Kanada spada u Holarktičku zoogeografsku oblast, gde se na severu do Hadsonovog zaliva izdvaja Arktička zoogeografska podoblast, a na jugu Kanadska zoogeografska podoblast. Najkarakterističnije životinjske vrste Kanade su: los, vapiti, šumski bizon, grizli,kanadski ris, američki dabar, vizon, bizamski pacov, američko bodljikavo prase, kanadska guska i leštarka. Na severu, u arktičkim predelima žive beli medvedi, polarna lisica, bela sova, karibu, vuk, morž i endemično mosušno goveče[17].
Zemljište[uredi - уреди | uredi izvor]
Na teritoriji Kanade se prostiru sledeći tipovi tla: Na krajnjem severoistoku dominiraju tla tundri, koja se ka jugu, sve do Velikih jezera nastavljaju na podzoli. U centralnom južnom delu Kanade su rasprostranjeni černozem i smeđa prerijska tla. Na Pacifičkoj obali od granice sa SAD, pa sve do Boforovog mora dominiraju tipična planinska tla[18]
Klima[uredi - уреди | uredi izvor]
U Kanadi se može pronaći nekoliko tipova klime, čije prostiranje zavisi od geografskog položaja i klimatoloških faktora koji deluju na datom području. Prema Kepenovoj klasifikaciji klimata, najveći deo Kanade ima vlažnu borealnu klimu (Df). Krajnji jug Kanade, uz granicu sa SAD ima podtip vlažne borealne klime s toplim letom (Dfb), dok se severnije nalazi poručje vlaže borealne klime sa svežim letom (Dfc). Zime su oštre, s prosečnim dnevnim temperaturama od –15 °C, a mogu se spusti i ispod −40 °C.[19] U oblastima daljim od obale, sneg može da se zadrži i do 6 meseci godišnje. Prosečne najviše temperature se kreću od 20 do 25 °C, dok na obalama prosečna najviša letnja temperatura varira od 25 do 30 °C, sa povremenim ekstremnim vrućinama u nekim oblastima u unutrašnjostima koje prelaze 40 °C.[20][21]
Zapadno primorje u provinciji Britanska Kolumbija je izuzetak od generalno oštre klime zemlje. Tu preovladava umereno vlažni (okeanski) tip klime (Cf), odnosno njen podtip vlažna subtropska klima (Cfa), a mestimice (jug ostrva Viktorija) se javlja i mediteranski tip (Cs), s podtipom mediteranske klime sa toplim letima (Csb). Zime su u ovom području blage i kišovite. Krajni sever zemlje ima polarni tip klime (ET) s tundrom kao preovladavajućom vegetacijom.
Istorija[uredi - уреди | uredi izvor]
Arheološka istraživanja pokazuju da su ljudi u severnom Yukonu živeli još pre 26 500 godina, a u južnom Ontariju od pre 9 500 godina.[22][23]. Ti autohtoni narodi su stigli u Severnu Ameriku preko Beringovog moreuza između Aljaske i istočnog Sibira.
I Indijanci (u Kanadi se koristi termin Prvi narodi) i Eskimi (Inuiti) su živeli od lova i ribolova. Svaki narod je bio organizovan u određenim regionima i imao svoje kulturne posebnosti, koje su sve bile povezane sa prirodom. I pored toga animizam je bila glavna religija svih domorodačkih naroda.
Beotuci, narod koji je nekada živeo na ostrvu Newfoundland, bili su prvi autohtoni narod koji je stupio u kontakt s Evropljanima. Oni su zaslužni za izraz Crveni Indijanci, koji će se naknadno odnositi na druge indijanske narode u Severnoj Americi. Zbog svoje izolacije od drugih autohtonih naroda, Eskimi će postati šire poznati Evropljanima krajem 19. i početkom 20. veka, kada su ih francusko-kanadski istraživači sreli na dalekom severu.
Evropljani su se prvi put pojavili kada su Vikinzi naselili u Lans o Medouzu oko 1000. godine. Nakon neuspeha te kolonije nije bilo pokušaja istraživanja Severne Amerike sve do 1497. kada je Džon Kabot istraživao atlantsku obalu Kanade za račun Engleske i Jacquesa Cartiera 1534. za račun Francuske.
Doseljavanje Evropljana[uredi - уреди | uredi izvor]
Francuski istraživač Samuel de Champlain je stigao do Kanade 1603. i osnovao prva stalna evropska naselja u Port Royalu 1605. i Quebec1608. Ova naselja su postala sedišta Akadije i Kanade. Od francuskih kolonista u Novoj Francuskoj, Kanadijenci su se naselili duž reke Saint Lawrence, Akadijci su se naselili u današnje Kanadsko primorje, dok su francuski trgovci krznom i katolički misionari istražili Velika jezera,Hadsonov zaliv i sliv Misisipija do Luizijane. Oko kontrole trgovinom krznom izbili su ratovi između Francuza i domaćih Irokeza. Englezi su osnovali svoje ribarske stanice u Newfoundlandu oko 1610. i kolonizovali su 13 kolonija na jugu.
Kolonijalno doba[uredi - уреди | uredi izvor]
Niz od četiri interkolonijalna rata je izbio u periodu od 1689. do 1763. između Engleske (kasnije Velike Britanije) i Francuske. Rat kralja Vilijama (1689-1697) nije doneo teritorijalne promene, ali ih je došlo nakon Rata kraljice Ane (1702-1713). Kopneni deo Nove Škotske (Akadija, Newfoundland i oblast Hadsonovog zaliva) je došao pod britansku vlast po Uthrehtskom miru iz 1713, a po okončanju Sedmogodišnjeg rata Pariskim mirom (1763) Kanada i veći deo Nove Francuske su predate Velikoj Britaniji. Britanci su 1745. tokom Rata kralja Džordža zauzeli francusku tvrđavu Luizburg na ostrvu Kejp Breton, ali su je vratili nazad 1748. odredbom Ahenskog mira. Po okončanju Sedmogodišnjeg rata Pariskim mirom (1763) Kanada i veći deo Nove Francuske su predate Velikoj Britaniji.
Kraljevskom objavom iz 1763. od Nove Francuske obrazovana je Quebec, a ostrvo Cape Breton je pripojeno Novoj Škotskoj. Ona je takođe ograničila jezička i verska prava francuskih naseljenika. Godine 1769. Ostrvo svetog Džona (danas Otok Princa Edwarda) je postalo posebna kolonija. Da bi se sprečili sukobi u Quebecu, 1774. godine je donet Kvebečki zakon, koji je proširio teritoriju Quebeca do Velikih jezera i doline Ohaja, a ponovo su dozvoljeni francuski jezik, katolička vera i francusko građansko pravo u Quebecu. Ovo je razljutilo mnoge stanovnike 13 kolonija, što je ubrzalo Američku revoluciju.[24]Pariskim mirom iz 1783. je priznata nezavisnost Sjedinjenih Američkih Država, kojima su pripale teritorije južno od Velikih jezera. U Kanadu je iz Sjedinjenih Država izbeglo oko 50.000 lojalista vernih Velikoj Britaniji.[25], kao i njenih indijanskih saveznika poputMohikanaca. Novi Brunswick je izdvojen iz Nove Škotske kao deo reorganizacije naselja lojalista u kanadskom primorju. Da bi se ugodilo engleskim lojalistima u Quebecu, novimUstavnim zakonom Quebec je 1791. podeljen na frankofonsku Donju Kanadu i anglofonsku Gornju Kanadu, čime je obemama stranama zagarantovana njihova izabrana zakonodavna skupština.
Britanska Severna Kanada[uredi - уреди | uredi izvor]
Kanada (Gornja i Donja) su bile glavni front u Ratu 1812. između Velike Britanije i SAD. Odbrani Kanade je doprinela osećaj zajedništva među kanadskim Britancima.
Od 1815. započela je masovna imigracija Britanaca i Iraca u Kanadu. Drvna industrija je prestigla trgovinu krznom kao glavnu privrednu delatnost početkom 1800ih.
Potreba za odgovornom vladom dovela je do oružanog ustanka 1837. i 1838. kao znak nezadovoljstva političkim reformama i etničkim sukobima. Posledica toga je bio Zakon o uniji iz 1840. koji je ujedinio Gornju i Donju Kanadu u Ujedinjenu provinciju Kanadu. Kanađani i engleskog i francuskog porekla su zajedno radili u parlamentu na vraćanju prava Francuzima. Odgovorna vlada je uspostavljena u svim Britanskim Severnoameričkim provincijama do 1849.
Dve trgovačke kompanije, Kompanija Hadsonovog zaliva i Severozapadna kompanija, kontrolisale su trgovinu u ogromnoj oblasti prerija i kanadskog severa. Kompanija Hadsonovog zaliva je 1670. zakupila Rupertovu zemlju, što joj je omogućilo da ima monopol nad trgovinom krznom. Ali kada je Severozapadna kompanija pokušala da tu stekne uporište, dolazilo je to stalnih oružanih sukoba. Posle okršaja kod Sedam Hrastova u Koloniji Crvena reka (danas Manitoba), ove dve kompanije su se 1821. spojile, a nova kompanija je proširila svoj monopol na gotovo ceo severozapad kontinenta. Granični spor sa SAD je razrešen 1846. godine i granica je povučena po 49. paraleli, zapadno od Velikih jezera. Ovo je omogućilo kasniju kolonizaciju zapadnih provincija i osnivanje kolonije na ostrvu Vankuver 1849. i kolonije Britanska Kolumbija 1858.
Postkonfederalna Kanada[uredi - уреди | uredi izvor]
Posle niza ustavnih konferencija, Ustavnim zakonom iz 1867., takođe poznatim i kao Britanski Severnoamerički zakon, osnovana je Kanadska konfederacija, koja je ujedinjena u jedan dominion Kanada 1. jula 1867. sa četiri provincije: Ontario, Quebec, Nova Škotska i Novi Brunswick[26]. Godine 1870. od Rupertove zemlje i Severozapadne zemlje stvorene su Severozapadne teritorije i provincija Manitoba. Sledeće godine u dominion je ušla provincija Britanska Kolumbija, a 1873. i Otok Princa Edwarda.
Osnivanje države i političkog sistema je odigralo važnu ulogu na razvoj Kanade u pogledu kolonizacije, razvoja industrije, poljoprivrede i saobraćaja.
Kanada je britanskom objavom rata Nemačkoj 1914. automatski ušla u Prvi svetski rat. Kanada je slala svoju vojsku na Zapadni front, i ona je odigrala važnu ulogu u tom ratu.
Godine 1919. Kanada se samostalno (nezavisno od Ujedinjenog Kraljevstva) pridružila Ligi naroda. Vestminsterskim statutom, koji je doneo Parlament Ujedinjenog Kraljevstva, potvrđena je nezavisnost Kanade.
Velika kriza od 1929. do 1933. je donela ekonomske probleme celoj Kanadi. Kanada je objavila rat nacističkoj Nemačkoj tri dana nakon što je to uradilo Ujedinjeno Kraljevstvo. Kanadska vojska je igrala značajnu ulogu u borbama na Atlantiku, invaziji na Italiju, desantu na Bretanju, bici za Normandiju, oslobođenju Holandije i drugim operacijama. U tom periodu ekonomija Kanade je doživela nagli razvoj kao rezultat vojnih nabavki za Kanadu, Ujedinjeno Kraljevstvo, Kinu iSovjetski Savez. Drugi svetski rat Kanada ja završila sa jednom od najbrojnijih vojski na svetu[27]. Tokom rata, Kanada je postala jedan od zemalja osnivača Ujedinjenih nacija.
0 komentari:
Objavi komentar